عمیق

من از دور آرام بنظر میرسم؛ حتی شاید شیرین. دختری که تلخی کردن بلد نیست. دختری که به همه لبخند میزند. دختری که درست واکنش می‌دهد. حواسش به رفتارهایش است. تعادل درستی بین احساس و منطقش دارد و عشق را بلد است. تو ولی لایه‌های پنهان مرا میشناسی. میدانی که همیشه اینطور نیستم. که گاهی عجیب، بی منطق میشوم. که میتوانم تا حد مرگ حسود باشم و دیوانه. که گاهی تعادلم بهم میخورد. گاه از اینور بام می افتم و گاه از آن طرف. که همانقدر که لبخند زدن میدانم عصبانی شدن و فریاد کشیدن هم بلدم. خیلی‌ها این "من" ِ مرا ندیدند. تو دیدی ولی. تو میدانی که من همیشه صورتی یواش نیستم. گاهی قرمز تندم؛ گاهی سفیدِ برفی و گاهی سیاه پرکلاغی. تو اینها را میدانی و همچنان دوستم داری.

دمت گرم حاجی...دمت گرم!