در حاشیه پست قبل

قابلیت لایک/دیس‌لایک که زیر هر پست توی بلاگ هستش، یه جورایی برای من معیار محکمیه برای اینکه بفهمم مخاطب وبلاگم چی دوست داره و چی دوست نداره. تا به حال هرچیزی که پست کردم معمولا تعداد لایک‌هایی که گرفته در مقایسه با تعداد دیس‌لایک‌ها خیلی بیشتر بوده. که خب یه جورایی طبیعی هم هست. تم بیشتر مطالب من شخصی و عاشقانه‌س و از موضوعات اجتماعی و بحث‌برانگیز خیلی کمتر نوشتم. اما توی پست قبلی داستان فرق میکرد. تعداد لایک و دیس‌لایک تفاوت زیادی با هم نداشتن و مهمتر از اون، نظرات خیلی زیادی از اون پست گرفتم. من لازمه دو تا توضیح در مورد پست قبلی بگم:

اول اینکه من توی پست اشاره کردم که شناخت من از این آقا و خانوم صرفا به ماجراهای اخیر محدود میشه و هرچیزی که میدونم تقریبا همون چیزیه که اکثر مردم به میزان سطحی میدونن. من اطلاعات سیاسی ندارم و علم و تخصص نظر دادن در این حوزه هم ندارم اما بعنوان یه انسان فکر میکنم جدا از اینکه این مرد و زن چه پیشینه‌ای دارن و چه کارهایی انجام دادن، انسان‌هایی هستن که به حبس محکوم شدن. پس مثل هر شهروند دیگه‌ای دولت در برابر اونها مسئولیت داره. وقتی یک مرد مشخصا برای یک منظوری در زندان دست به اعتصاب غذای طولانی مدت میزنه، حداقل این حق رو داره که خواسته‌ش بررسی بشه.

نکته دوم هم اینکه من در پاراگراف آخر متن به این موضوع اشاره کردم که اتحاد یک ملت چقدر میتونه مهم باشه؛ چه در مسیر درست و چه در مسیر نادرست. در کامنت‌ها هم اشاره کرده بودین که اتحاد همین ملت میتونه نتایج وحشتناک و اشتباهی داشته باشه یا گاهی این ملت در مسیری که باید، متحد نمیشه. جملات آخر صرفا به اهمیت اتحاد یک ملت اشاره داشت.

و اما موضوع مهمتری که میخواستم بگم...

 تعداد کامنت‌های خصوصی پست قبل خیلی خیلی بیشتر از تعداد کامنت‌های عمومی بود. خیلی‌ها با من مخالف بودن و این مخالفت رو صراحتا توی کامنت‌های خصوصی و بعضا عمومیشون اعلام کرده بودن. اما نکته مهم این بود که اکثرا از من خواسته بودین در مورد این دو نفر بیشتر تحقیق کنم یا عقیده و نظرتون رو خیلی گسترده و در نهایت احترام بیان کرده بودین. واقعا واقعا واقعا ممنون بابت این درک و شعور بالا :)

و در نهایت اینکه کامنت‌های عمومی پست قبل رو بدون جواب تایید میکنم، چون فکر میکنم این پست به اندازه کافی پاسخگو هستش.

همین :)